14/05/68
1. เรื่อง การฮักไผสักคน
เสียงเล่า (สำเนียงอีสานอบอุ่น ให้กำลังใจ):
การฮักไผสักคน...
บางเทื่อ... มันกะบ่ได้แปลว่า
เฮาต้องได้อยู่กับเขาตลอดไปดอก
บางคน... เขาเข้ามาในชีวิตเฮา
เพื่อให่เฮาฮู้จัก "ฮัก"
ฮู้จัก "เจ็บ"... แล้วกะจากไป
ถ้าเฮาฮักเขาแท้ ๆ
เฮาสิยินดี... ในความสุขของเขา
แม้ว่า... สิบ่มีเฮาอยู่ในความสุขนั้นกะตาม
มันเจ็บ... แต่มันกะคือความจริงของความฮัก
ให้เฮาได้ฮู้ว่า...
คนที่ใจใหญ่พอ คือคนที่ฮักเป็น
และการปล่อยให้คนที่เฮาฮัก
ไปมีความสุข...
กะคือการฮักในแบบที่สูงที่สุดแล้ว
อย่าฮอดกับความเจ็บ
ให้เรียนรู้จากมัน...
แล้วเฮาสิเติบโต
เป็นคนที่มีหัวใจงามขึ้นกว่ามื้อเก่าเด้อ ❤️
2. เฮากะพยายามฮัก
(สำเนียงอีสานอบอุ่น ให้กำลังใจ):
คนบางคน...
เฮากะพยายามฮัก... พยายามเข้าใจ
พยายามอดทน... ยืนอยู่ข้างเขาตลอด
แต่ว่า... ความอดทนกะคือเส้นด้าย
มันบาง... มันขาดได้
บ่แม่นว่าเฮาบ่ฮัก...
บ่แคร์... แต่ถ้าใจมันเจ็บ
มันท้อ... จนฮอดจุดที่มันบ่ไหว
สุดท้าย... คนที่เคยอยู่
กะอาจต้องเลือกเดินออกมา
จำไว้เด้อ...
การจากลา... บ่ได้แปลว่าแพ้
แต่มันอาจเป็นการรักษาใจเจ้าของ
ให้อยู่รอด... และมีฮอยยิ้มต่อไป
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังอดทน
จำไว้... ถ้ามันถึงที่สุด
กะบ่เป็นหยัง ที่สิถอย... เพื่อหายใจอีกเทื่อ
3. เรื่อง ความฮัก... มันสิเกิดขึ้น ต่อเมื่อเฮา
มีคนอยู่หลายคน...
ที่โตขึ้นมากับความฮู้สึกว่า
ความฮัก... มันสิเกิดขึ้น
ต่อเมื่อเฮา “ดีพอ”
เพราะเคยถืกปฏิเสธ... จากคนที่เฮาฮัก
เพราะเคยโดนเมิน... จากคนที่ควรสิใส่ใจ
เพราะเคยถืกมองข้าม... ตอนที่อยากได้แค่อ้อมกอด
เพราะเคยไห้... แล้วกะบ่มีไผสนใจ
เฮาเลยโตมา... กับความเชื่อว่า
ถ้ายังบ่ดีพอ... กะบ่สมควรถูกรัก
แต่มื่อวันนี้... ในวัยที่เฮาใหญ่ขึ้น
เฮาค่อย ๆ ฮู้ว่า...
ความฮักที่แท้จริง
มันต้องเริ่มจาก
“การบ่ทำร้ายใจเจ้าของ”
บ่แม่นการฝืนใจ
หรือพยายามทำทุกอย่าง... เพื่อให้ไผมาฮัก
แต่คือ... การยอมรับว่า
เฮานี่ล่ะ... กะสมควรถูกรัก
ตั้งแต่วันที่เฮายังบ่สมบูรณ์
เพราะหัวใจของเฮา... มันกะงามแล้ว ในแบบของมันเอง
4. เรื่อง ไม่มีใครที่อยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนไปหรอก
เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง เศร้าเบา ๆ แต่ลึกซึ้ง):
บ่มีไผ... ที่อยู่ดี ๆ กะเปลี่ยนไป
แบบบ่มีเหตุผลดอก
แค่บางเทื่อ... เขาอาจเก็บเรื่องราว
มาเรื่อย ๆ
โดยที่บ่มีไผ... สังเกตเห็น
เก็บ...
เงียบ...
ฝืนหัวใจ... ทุกมื้อ
จนมาฮอดจุดที่มันบ่ไหวแล้ว
เขากะเลย... ปรับเปลี่ยน
เปลี่ยนพฤติกรรม
เปลี่ยนวิธีเว้า
เปลี่ยนความฮู้สึก... ตามสถานการณ์
ทุกคน... มีเหตุผลของเจ้าของ
อยู่แล้วล่ะ
มันบ่แม่นว่าเขาหมดฮัก
แต่มันอาจสิเป็น... เขาหมดแรง
เพราะฉะนั้น...
ก่อนสิว่าไผเปลี่ยนไป
ลองย้อนถามเบิ่ง...
ว่าเฮาเคยเห็นเขาในวันที่เขาฝืน
บ้างบ่?
5. เรื่อง โตขึ้นจึงรู้ว่า… ‘ช่างมัน’ คือศิลปะของการปล่อยวาง
เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ๆ เบาใจ):
โตขึ้น... เฮาจั่งฮู้ว่า
“บางเรื่อง... แค่เว้าคำว่า ‘ช่างมัน’ ได้เร็วขึ้น
ชีวิต... กะเบาขึ้นหลาย”
เมื่อก่อน...
เฮาใส่ใจทุกคำเว้า
ทุกสายตา
ทุกอย่างที่บ่เป็นดั่งใจ
เฮาพยายามแก้
พยายามเข้าใจ
พยายามฝืนใจเจ้าของ...
จนมื้อหนึ่ง... มันหนัก
หนักจนใจแทบสิเหนื่อย
แทบสิเบิ่งโตเองบ่ไหว
แล้วเฮากะฮู้ว่า...
บ่ใช่ทุกเรื่อง... ต้องแก้
บ่ใช่ทุกคน... ต้องเข้าใจ
บ่ใช่ทุกความฮู้สึก... ต้องเก็บไว้
“ช่างมัน”
มันบ่ได้แปลว่า... บ่แคร์
แต่มันคือ “ศิลปะของการปล่อยวาง”
มันคือการฮู้ว่า...
หยังควรถือไว้
หยังควรวางลง
ชีวิตมันสิเบาได้
ก็ต่อเมื่อ...
ใจเฮา
หยุดยื้อกับสิ่งที่มัน...
บ่จำเป็นต้องยื้ออีกต่อไป
6. เรื่อง มึงเลิกคิดได้แล้ว ว่ามึงดีกับทุกคน แล้วทุกคนต้องดีกับมึง
เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง แต่เจ็บแหลม):
มึงให้เกียรติคนอื่น...
แล้วคนอื่น... เคยให้เกียรติมึงบ่น้อ?
มึงช่วยเหลือเขา...
แล้วเขา... เคยหันกลับมาช่วยมึงบ่?
มึงบ่เคยเอาเปรียบไผ
แต่มึง... ถืกเอาเปรียบอยู่ตลอดเวลา
แล้วมึงยังสิคิดอีกติ...
ว่าถ้ามึงดีกับทุกคน
ทุกคน... ต้องดีกับมึง
เลิกคิดแบบนั้นได้แล้วเด้อ
โลกนี่... มันบ่แฟร์
คนดี... บ่ได้ถืกฮักเสมอไป
คนจริงใจ... บ่ได้ถืกเห็นค่าเสมอไป
มึงอยากดีกะดีไป
แต่อย่าไปคาดหวัง
ว่าไผ... สิดีกลับ
เพราะความดีของมึง...
มันคือของมึง
บ่ได้แปลว่า... ทุกคนต้องตอบแทนมัน
เข้าใจไว้... แล้วใจมึงสิได้บ่เจ็บซ้ำอีก
7. เรื่อง ทอง 1 แท่ง กับโคลน 1 กอง อะไรมีประโยชน์กว่ากัน
เสียงเล่า (อีสานแน่น ๆ เสียงนิ่งแต่คม):
ทอง 1 แท่ง... กับโคลน 1 กอง
มึงว่า... อันใดมีประโยชน์กว่ากัน?
ทอง... ตอนนี้บาทละสองหมื่น
มันวาว มันแพง
แต่มึงเคยเห็นต้นไม้งอกบนทองบ่?
บ่มีดอก
แต่โคลน...
แม้มันสกปรก
แต่เฮาสามารถปลูกต้นไม้
ปลูกข้าว
ให้ชีวิตเจริญงอกงามได้
อย่าประเมินค่าตัวเองต่ำ
เพียงเพราะโตเองบ่แวววาวคือทอง
คนทุกคน... ล้วนมีคุณค่า
บางคน... อาจบ่มีราคา
แต่เลี้ยงคนได้ทั้งบ้าน
จงภูมิใจในความเป็นโต
บ่ต้องเหมือนไผ
แค่เป็นโตในเวอร์ชั่นที่งามสุด
กะพอแล้วเด้อ
8. เรื่อง จุดที่อันตรายที่สุด ไม่ใช่ตอนพลาด แต่คือตอนที่ไม่มีใครกล้าเตือนเรา
เสียงเล่า (อีสานจริงจัง ลึกแต่ไม่ดุ):
จุดที่อันตรายที่สุด...
ในชีวิตเฮา
มันบ่แม่น... ตอนที่เฮาทำผิด
แต่มันคือ... ตอนที่ "บ่มีไผกล้าเตือน" เฮาอีกแล้ว
เพราะนั่น... แปลว่า
เฮากำลังเดินอยู่บนทางที่อาจพัง
โดยที่... บ่มีไผอยากช่วย
หรือกล้าช่วยอีกต่อไป
คำเตือน... อาจบ่ถืกใจ
แต่อย่าลืมเด้อ
มันคือกระจก
ที่สะท้อนโตเฮา... ในมุมที่เฮาบ่เคยเห็น
บางคำ... บาดใจ
แต่กะช่วยให้เฮา “บ่หลงโตเอง”
จงรับฟังให้มาก
เปิดใจให้กว้าง
ก่อนที่มื้อหนึ่ง...
สิเหลือแต่ความเงียบ
และบ่มีไผ... อยากเว้าหยังกับเฮาอีกเลย
9. เรื่อง อีกบ่ฮอด 100 ปี
อีกบ่ฮอด 100 ปี…
กะบ่มีไผเหลืออยู่ตรงนี้แล้วเด้อ
โตเฮา
คนที่เฮาฮัก
คนที่เฮาเคยเถียง เคยงอน
คนที่เคยทำเฮาเสียใจ
หรือแม้แต่คนที่เคยหัวเราะนำเฮา
สุดท้าย…กะสิหายไปนำกาลเวลา
แล้วโตเฮานี่ล่ะ…
ยังสิเอาเวลาชีวิตที่เหลือ
ไปเสียให่กับความเครียด ความทุกข์
หรือคำเว้าคำจา…ของคนที่บ่ได้มาอยู่กับเฮายาว ๆ อยู่บ้อ?
ใจเย็น ๆ เด้อ
มีปัญหากะหายใจลึก ๆ
ทุกอย่างในชีวิต
มันมีเวลาของมัน
บ่มีหยังอยู่ถาวร
แม้แต่ความเศร้า…กะสิผ่านไปคือกัน
ให้เฮาหัวเราะนำเรื่องเล็ก ๆ
ให้อภัยในใจตัวเอง
ใช้เวลาเฮ็ดในสิ่งที่มัก
ใช้ชีวิตให้คุ้มกับลมหายใจที่ยังอยู่
บ่ต้องไปแข่งกับไผ
ขอแค่โตเฮา…สุขกับมื้อนี้
จำไว้นำเด้อ…
โลกนี้มันบ่ได้เป็นของเฮา
เฮาแค่แวะมาใช้ชีวิตช่วงหนึ่งเท่านั้น
บ่ฮอด 100 ปี…
ทุกอย่างกะสิกลายเป็นเพียงเรื่องเล่า
วันนี้…จงเลือกมีความสุข
ก่อนที่ทุกอย่างสิสายเกินไป
11. เรื่อง ผู้ชายสิบ่ฮักผู้หญิงที่ลำบากมาด้วยกันหรอก
“ผู้ชาย” สิบ่ฮักผู้หญิงที่ลำบากมาด้วยกันหรอก
เพราะความจริงกะคือ…
ถ้าเขาฮักเจ้าแท้ ๆ
เขาสิบ่ยอมปล่อยให้เจ้าลำบากตั้งแต่แรกแล้ว
“ผู้หญิง” เอ้ย…
อย่าไปยอมลำบาก เพื่อพิสูจน์ว่าฮักแท้มันมีอยู่จริง
เพราะความลำบาก มันบ่ได้ยืนยันหยังนอกจากความเจ็บ
ฮักเจ้าของให้หลาย ๆ
ตั้งใจทำงาน หาเงินเก่ง ๆ
เป็นผู้หญิงที่พึ่งพาตัวเองได้
ผู้หญิงแบบนี้…สิบ่ต้องกลัวว่าฮักสิพัง
สิบ่มีไผมาบอกได้ว่า
สิ่งที่เจ้ามี…เป็นเพราะเขา
จงเป็นผู้หญิงที่
“สวย” ด้วยใจ
“รวย” ด้วยมันสมอง
“เก่ง” ด้วยน้ำพักน้ำแรง
และ “ฉลาด” จนเลือกได้ ว่าสมควรฮักไผ
จำไว้เด้อ…
เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นแสงไฟ
บ่แม่นเงาของไผทั้งนั้น
12. เรื่อง บ่มีอิหยัง อยู่กับเฮาไปตลอด
บ่มีอิหยัง อยู่กับเฮาไปตลอด
สิ่งที่เคยเป็น สุอย่างของเฮาในมื้อหนึ่ง
อาจกลายเป็น แค่เรื่องราวเก่า ๆ
ในมื้อถัดไป
วัยเด็ก ที่เคยมีแต่ความสนุกสนาน
บ่ต้องคิดหยังหลาย กับอนาคตข้างหน้า
มื้อหนึ่ง ก็ต้องจบลง
ด้วยการถึกแทนที่ ด้วยภาระ
มิตรภาพ ที่เคยแน่นแฟ้น
เติบใหญ่มาพร้อมกัน
มันก็อาจห่างกันออกไป
อย่างบ่ได้ตั้งใจ
ความรู้สึกบางอย่าง ที่เคยชัดเจน
พอเวลาผ่านไป
มันก็ค่อย ๆ เบาลง
สิ่งที่เคยเอ็ดให้เฮา ร้องไห้จนแทบขาดใจ
มื้อหนึ่ง อาจกลายเป็นแค่เรื่องตลก
ในมื้อครั้งหน้า
ทุกสิ่ง เปลี่ยนแปลงไปเสมอ
นั่นล่ะ บ่แม่นว่าเฮาอยากให้มันเป็นแบบนั้น
แต่พอวัย และเวลา
ค่อย ๆ พาเฮาเดินออกห่าง จากจุดเดิม
แล้วก็ถึงแม้ว่า สิ่งนั้น สิหายไปจากชีวิต
มันบ่ได้หมายความว่า มันบ่เคยมีความหมายเด้
แค่ช่วงเวลา ของมัน
อาจเบิดลงแล้ว
เพื่อให้พื้นที่
สิ่งใหม่ ที่กำลังสิเข้ามาแทนที่
เท่านั้นเอง
