สวัสดี

55. เรื่อง “ความเป็นมนุษย์”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนุ่ม ลึก มีเมตตา):

ถ้าเจ้า... มีพอสิให้
ก็จงเป็นผู้ให้

ถ้าเจ้า... บ่ได้มีหลาย
ก็ให้กำลังใจ คนอื่น

ถ้าเจ้า... บ่มีหยังให้เลย
ก็ให้ความปรารถนาดี

จำไว้เด้อ...
บ่มีไผ
ที่ “น้อยเกินไป”
จนบ่สามารถเป็นผู้ให้ได้

บางเทื่อ...
แค่ “คำพูดดี ๆ”
เพียงคำเดียว

กะอาจฮ่วมเยียวยาใจ
ของคนที่กำลัง “ท้อแท้”
ให้ลุกขึ้นได้อีกเทื่อ

โลกใบนี้...
มันบ่ได้หมุนด้วยเงิน
แต่มันขับเคลื่อน...
ด้วย ความเมตตา ที่ไผกะให้กันได้
*************************************************
56. เรื่อง “หัวสมอง”

 🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงชัด มั่น ลึกแบบรู้โลก):

“หัวสมอง”...
มีไว้ “คิด”
คิดหาแนวเฮ็ดกิน
คิดหาทางสร้างโต

“สองมือ”...
มีไว้ “โอบกอด”
คนที่เฮาฮัก
คนที่มีค่าในหัวใจ

หยังที่มัน “ผ่านได้”...
ก็ให้มันผ่านไป
อย่าเสียเวลาใส่ของบ่จำเป็น

ชีวิตนี้...
แค่เฮ็ดใน “สิ่งที่ควรเฮ็ด”
กะพอแล้ว

หยังที่ “รกสมอง”         
หยังที่บ่มีประโยชน์
อย่าไปให้ราคา

ใจเฮา... มีที่จำกัด
อย่าเก็บของไร้ค่าสิเต็มใจ
*************************************************
57.  เรื่อง บทเรียนของผู้รู้ ผู้วาง และผู้นิ่งอย่างแท้จริง

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ ลึก นิ่งแบบผู้มีวุฒิภาวะ):

ยามถืก “เข้าใจผิด”
บ่เว้า... คือ “ใจใหญ่”

ความจริง ความเท็จ
กาลเวลา... สิให้คำตอบที่ดีที่สุด

ยามถืก “ทำร้าย”
บ่เว้า... คือ “ความกรุณา”

ความอุ่น ความเย็นชาในความสัมพันธ์
กาลเวลา... สิพิสูจน์ให้เห็น

ยามถืก “ใส่ร้าย”
บ่โต้ตอบ... คือ “วุฒิภาวะ”

ความดี ความชั่ว
กาลเวลา... สิเปิดเผยอุปนิสัยแท้ ๆ

อย่ารีบ “โต้แย้ง”
อย่ารีบ “เว้าอธิบาย”

เวียนหัวง่าย... เพราะใจยังฮ้อน
แต่ใจนิ่ง ๆ... ต้องฝึกเป็น “สิบปี”

ความสูงของชีวิต
บ่ได้อยู่ที่เห็นได้ไกล
แต่อยู่ที่... มองให้ “เบาบาง” ได้ปานใด

ความกว้างของใจ
บ่ได้อยู่ที่ฮู้จักคนหลาย
แต่อยู่ที่... ยอม “รับคน” ได้หลายเพียงใด

ให้เป็น... “ภูผา”
มองล้านสิ่ง
รับได้ล้านเรื่อง

ให้เป็น... “สายน้ำ”
รู้จัก “ขึ้น – ลง”
และ “ยอมขึ้น – ยอมลง” ได้

คนที่ยอม “เสียเปรียบ”
สุดท้าย... กะบ่เสียเปรียบ

คนที่ยอม “ถอย”
กะยังได้ “เกียรติ” อยู่ในใจคน

และคนแบบนี้ล่ะ...
ที่ชนะใจคนได้แท้ ๆ
*************************************************
58. เรื่อง “เรื่องเล่าของคนมีวุฒิภาวะ”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนุ่ม ลึก เว้าเบา ๆ มีเมตตา):

ยามอยู่ต่อหน้า “คนใจแคบ”
เฮาต้อง “ใจกว้าง”

ถ้ายังเฮ็ดบ่ได้
กะต้อง “แกล้งโง่” เป็น

แต่ก่อน...
มีแม่ทัพผู้หนึ่ง
เล่นหมากล้อมเก่งโพด
บ่เคยแพ้ไผ

วันหนึ่ง แม่ทัพออกรบ
ผ่านบ้านหลังหนึ่ง
เห็นป้ายแขวนไว้ว่า...
“อันดับ 1 หมากล้อมของประเทศ”

แม่ทัพบ่เชื่อ
เลยเข้าไปท้าดวล

ผลคือ...
เจ้าของบ้าน “แพ้ทั้ง 3 กระดาน”

แม่ทัพหัวเราะ
แล้วเว้าว่า
“555 แกเอาป้ายลงได้แล้ว”

แล้วแม่ทัพกะย่างจากไป... อย่างผู้ชนะ

ผ่านไปบ่โดน
แม่ทัพรบชนะกลับมา
ผ่านบ้านหลังเดิมอีก
เห็นป้ายยังแขวนอยู่คือเก่า

เลยขอดวลอีกเทื่อ

แต่คราวนี้...
แม่ทัพ “แพ้ทั้ง 3 กระดาน”

แม่ทัพประหลาดใจ
เลยถามว่า... เป็นจั่งใด?

เจ้าของบ้านตอบเบา ๆ ว่า...

“ครั้งก่อน ท่านสิออกรบ
ข้าน้อยบ่กล้าเบิ่งหมากจนท่านหมดขวัญ”

“แต่ครั้งนี้... ท่านชนะแล้ว
ข้าน้อยกะบ่จำเป็นต้องออมมืออีก”

เงียบ...

คนที่เก่งแท้ ๆ
คือ “คนที่ชนะได้”
แต่ เลือกบ่ชนะ

รู้...
แต่ “บ่จำเป็นต้องเว้า”

บ่เว้า...
บ่ได้แปลว่าเฮาบ่ฮู้
*************************************************
59. เรื่อง  “หลักยืนชีวิต”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ ลึก นิ่งแบบคนเข้าใจชีวิต):

ยาม “มี”...
ให้เท้าติดพื้น

ยาม “รวย”...
อย่าเหลิง

ยาม “ตกต่ำ”...
อย่าท้อแท้

ยาม “สุข”...
อย่าลอยเกินฟ้า

ยาม “ทุกข์”...
อย่าจมจนลืมหายใจ

แต่ยามที่ “บ่เหลือไผ”
ให้เหลือ... “สติ”

บ่มีใคร
ยังดีกว่า... บ่มีใจ
และบ่มี “สติ” ไว้ยืน

เพราะเมื่อยังมีสติ
กะยังมีทาง
แม้สิเป็น... ทางเดียว
ในเงามืด
*************************************************
60. เรื่อง “ดิน”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ อ่อนโยน แบบผู้เฒ่าสอนลูกหลาน):

“ดิน”... สิเป็นดินดี
หรือดินบ่มีคุณค่า

บ่ต้องขุดลึก
แค่เบิ่งที่ “ต้นไม้ ใบหญ้า”
ที่มันงอกอยู่

ต้นไม้โตดี
หญ้าเขียว
...แสดงว่าดินอุดม

“คน”... สิเป็นคนมีค่า
กะบ่ต้องฟ้าวถามไผ

แค่ “เบิ่งคำพูด”
“เบิ่งกิริยา”
“เบิ่งการกระทำ”

คำเว้าคน
มันบอกระดับ “ใจ” ที่เขามี

เฮ็ดดี พูดดี
ใจกะดี

คำหยาบ พฤติกรรมต่ำ
...บ่ต้องเดา

จำไว้เด้อ...
สิวัดค่าของคน
บ่ได้วัดจากเงิน
แต่ให้วัดจาก “สิ่งที่เขาทำ กับสิ่งที่เขาเป็น”
*************************************************
61. เรื่อง บทเรียนแห่งการไม่รีบด่วนตัดสินใคร

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนุ่ม ลึก เว้าเบา ๆ มีแง่คิด):

อย่าตัดสิน “ความสูงของต้นไม้”
ในตอนที่มัน... กำลังโต

และ...
อย่าตัดสินว่าไผ “โง่”
ในตอนที่เขากำลัง... เรียนรู้

ทุกอย่าง...
มันต้องใช้ “เวลา”
โตไม้ยังต้องมีราก
คน... กะต้องมีพื้นฐาน

โลกนี้...
มีความฮู้หลายโพด
บ่มีไผฮู้หมดทุกอย่าง

ทุกวัน...
มันมีเรื่องใหม่ ๆ
ให้เฮาได้เรียนรู้อยู่นำ

เฮาเกิดมา...
บ่ใช่เพื่ออวดว่าเฮาฮู้
แต่เกิดมา... เพื่อฮู้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

และถ้าเมื่อใด...
ที่เฮาหยุดเรียน
เมื่อนั้นล่ะ... คือความโง่แท้จริง
*************************************************
62. เรื่อง “ความเท่าเทียม vs ความยุติธรรม”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง แฝงคำถาม ปลายเปิด):

หลายคน...
มักบอกว่า “อยากได้ความเท่าเทียม”

แต่เอาเข้าจริง...
บางเทื่อ “เท่าเทียม” มันกะ “ไม่ยุติธรรม”

บางสถานการณ์...
ถ้าเฮาเลือก “ความยุติธรรม”
ผลลัพธ์... มันกะ “ไม่เท่าเทียม” อีกคือกัน

ยกตัวอย่าง...
ให้โตเด็กทุกคน “โต๊ะสูงเท่ากัน”
แต่บางคนเตี้ย บางคนสูง
คนเตี้ย... กะมองบ่เห็นกระดาน

แต่ถ้าให้ “โต๊ะต่างกันตามส่วนสูง”
แม้บ่เท่ากัน
แต่ทุกคน “มองเห็นได้เหมือนกัน”
นั่นคือ ยุติธรรม

แล้วเจ้าล่ะ...

สิเลือก “ความเท่าเทียม”
หรือ “ความยุติธรรม”?
*************************************************
63. เรื่อง หมัดเด็ดเตือนใจเรื่องคุณค่า

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ลึก มีพลังใจเบา ๆ):

คน “มีความสามารถ”
ถ้าเฮ็ด “ผิดงาน”
กะอาจถืกมองว่า... บ่มีความสามารถ

คน “มีความสุข”
ถ้าอยู่ “ผิดที่”
กะอาจเบิ่งออกว่า... เป็นคนทุกข์

คน “มีค่า”
ถ้าไป “คบผิดคน”
กะอาจเบิ่งคือคน... บ่มีค่า

ชีวิต... มันสั้นเด้

อย่าเลือกหยัง...
ที่เฮ็ดให้เฮา “บ่เหลือ”
ในสิ่งที่เฮาเคย “มี”

เพราะเจ้า...
บ่ใช่แค่ “ผู้ถืกเลือก”

แต่เจ้า...
คือ “ผู้เลือก” โตเอง

อย่าให้ชีวิตเฮา
ไปอยู่ในมือคนอื่น

เลือกสิ่งที่เห็น “คุณค่าเฮา”
เพราะโตเฮา...
คือคนที่ “เลือกได้”
*************************************************
64. เรื่อง คู่มือชีวิตฉบับย่อ

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ ลึก มีสติ):

หาตัวเอง... ให้ “พบ”
คบตัวเอง... ให้ “ได้”
ใช้ตัวเอง... ให้ “คุ้ม”
คุมตัวเอง... ให้อยู่
รู้ตัวเอง... ให้ “แท้จริง”

เพชรดี... ให้เบิ่งที่ “เหลี่ยม”
ผ้าดี... ให้เบิ่งที่ “ลาย”
ดอกไม้ดี... ให้เบิ่งที่ “สี”
แต่... คนดี
ให้เบิ่งที่ “การกระทำ”

ชีวิตนี้...
อย่าเฝ้าแต่เบิ่งคนอื่น
จนลืม “เบิ่งโตเฮา”

เพราะโตเฮานี่ล่ะ...
คือคนเดียวที่เฮาต้องอยู่ด้วย
จนวันตาย
*************************************************
65. เรื่อง 7 ข้อเตือนใจครึ่งชีวิต

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนุ่ม ลึก และอบอุ่นแบบคนผ่านโลก):

มื้อนี้...
ชีวิตกะเลยครึ่งทางมาแล้ว

อยากฝากไว้ 7 อย่างเด้อ...

ถ้ามี “เงิน”
อย่าใช้จนหมด
ให้ “เก็บไว้” ยามจำเป็น
เพราะเวลาวิกฤต
คนที่มี... กับคนที่บ่มีเลย
...ทุกข์มันต่างกันโพด

ถ้ามี “งาน”
ให้ฮักงาน ขยันงาน
เฮ็ดให้คุ้ม
อย่าคิดว่าความมั่นคง... มันถาวร

ถ้ามี “คนฮัก”
ให้อภัยกัน
บอกฮักกันทุกมื้อ
อย่ารอให้ “การจากลา” มาโดยบ่ได้ร่ำลา

ถ้ามี “เวลา”
ให้ใช้ให้คุ้ม
บ่มีไผฮู้ว่าเฮาสิอยู่ได้อีกจักปี
70–80 มื้อใด๋กะบ่แน่

ถ้ามี “ร่างกาย”
ให้ดูแลดี ๆ
อย่าฝืน อย่าลืมโตเอง
เพราะสุขภาพดี... คือทุนชีวิต

ถ้ามี “จิตใจ”
ให้รักษาไว้ให้สดใส
บ่ต้องยึดกับคนบ่ดี
บ่ต้องจมกับอดีต
หรือกังวลอนาคต

ถ้ามี “ชีวิต”
ให้ใช้ให้คุ้มค่า
บ่ต้องเหมือนไผ
แค่ให้เฮาภูมิใจในชีวิตโตเอง

ฮักโตเอง ศรัทธาในโตเอง
แล้วเฮาสิฮู้ว่า...
แค่ยังมี “ลมหายใจ”
กะถือว่าโชคดีแล้ว
*************************************************

22. เรื่อง ผู้ใหญ่จะรับผิดชอบ ผู้กระจอกจะโทษคนอื่น
🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง แน่น เตือนแบบแมน ๆ):
ผู้ใหญ่...
สิกล้ายืน
สิกล้ารับผิดชอบ

แต่คนกระจอก...
สิบ่เคยมองโต
สิแต่โทษคนอื่น... ตลอดเวลา

มหาสมุทร... มันกว้างใหญ่ปานได๋
เรือ... ยังชนกันได้

แล้วชีวิตเฮา
สิให้มันสมบูรณ์แบบตลอด
บ่มีทาง

ผิด... กะแค่ "แก้ไข"
บ่ต้อง "แก้ตัว"

คนจริง... บ่เว้าหลาย
บ่เวียนหนีความผิด

จำไว้เด้อ...
ความผิดพลาด... มันบ่ได้น่าอาย
แต่มันสิกลายเป็นบ่มีค่าทันที
ถ้าเฮาเอาแต่... แก้ตัวไปวัน ๆ

*************************************************
23. เรื่อง “อำนาจ ความถ่อมตัว และการรู้จักจังหวะ”
🎤 เสียงเล่า (อีสานนิ่ง ๆ ลึก ๆ สะกิดใจ):

อยู่สูง...
อย่าคิดว่า... สิบ่เคยตกต่ำ

อยู่ต่ำ...
อย่าคิดว่า... โตเองสูงกว่าไผ

เพราะ...
บ่มีนกโตใด
ที่บินอยู่บนฟ้า
ได้ตลอดไป

ทุกปีก... ยังต้องพัก
ทุกปีก... ยังต้องหยุดบิน

มื่อหมดเวลา
มื่อหมดอำนาจ
มื่อหน้าที่สิ้นสุด

โต... กะต้องฮู้จัก "ลง"

นกฉลาด...
สิลงก่อนฟ้ามืด

คนฉลาด...
สิไหวตัว ก่อนการณ์

จำไว้เด้อ...
อยู่สูง บ่ใช่ว่าสิอยู่ได้นาน
อยู่ได้นาน... คือคนที่ "ฮู้จักโต" ต่างหาก


*************************************************
24. เรื่อง "การเป็นคนดี ไม่ได้แปลว่าต้องให้ทุกอย่าง"

🎤 เสียงเล่า (อีสานเรียบ ๆ แต่ชัดเจน สะกิดใจ):

การเป็นคนดี...
บ่ได้แปลว่า
ต้องให้ทุกอย่างกับทุกคน

เฮาเป็นคนดีได้
แต่ต้องฮู้จัก “ปฏิเสธ” เป็น

ดี... ให้ถืกที่
ดี... ให้ถืกคน

อย่าเฮ็ดโตให้เสียเปรียบ
เพียงเพราะ... อยากถืกมองว่าเป็นคนดี

อย่าเสียสละเกินเหตุ
จนลืมถามใจโตเองว่า
“โตเองไหวบ่?”

คนดี... บ่จำเป็นต้องยอมทุกอย่าง
เพราะคนฉลาด...
เขาฮู้ว่า
สิให้... แค่เท่าที่อยากให้

พอแล้ว
แค่นั้นกะพอแล้วเด้อ

*************************************************
25. เรื่อง“แม้เฮาสิถืก... แต่ถ้าจุดยืนต่างกัน นิ่งไว้เป็นดี”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง สุขุม แต่มีพลังแฝง):

ต่อให้มึง... เป็นฝ่ายถืก
ต่อให้มึง... มีเหตุผลทุกอย่าง

จำไว้นะ...
"จุดยืนต่างกัน... เว้าน้อยเป็นดี"

ความเข้าใจ... มันบ่เท่ากัน
บ่ทะเลาะ... เป็นดี

ทัศนะ... มันคนละมุม
นิ่งไว้... เป็นดี

เพราะในบางสถานการณ์
ความเงียบ...
คือเกราะป้องกันใจที่ดีที่สุด

บางคำ... เว้าไป
บ่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
แค่เฮ็ดให้ใจเฮาหนัก

คำโบราณว่าไว้...
"เว้าไปสองไพเบี้ย
นิ่งเสียตำลึงทอง"

เพราะฉะนั้น...
ฮู้เมื่อได๋ควรเว้า
ฮู้เมื่อได๋ควรเงียบ

นั่นล่ะ... คนฉลาดของแท้
*************************************************
26. เรื่อง “ความสุขแท้จริง”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงอ่อนโยน สงบ และซึ้งใจ):

ความสุขที่แท้จริง...
บ่ได้อยู่ที่เสียงหัวเราะดัง ๆ

แต่มันอยู่ที่...
ความเงียบสงบในใจ
แม้ในวันที่โลก... วุ่นวาย

มันบ่ได้อยู่ที่การมีทุกอย่าง
ตามใจฝัน

แต่มันอยู่ที่
“เฮาพอใจ” กับสิ่งที่มี... ตรงหน้า

ความสุข...
บ่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่

บางเทื่อ... มันคือ
รอยยิ้มของคนข้างกาย
หรือเสียงลม... ที่พัดเบา ๆ
ในมื้อเช้าที่แสงอ่อน

หลายเทื่อ...
ความสุขบ่ได้ซ่อนอยู่ไกล

แต่มันอยู่ในใจ
ที่ฮู้จัก... “พอ”
และ “ขอบคุณ”

เพราะเมื่อใจเฮาสงบ
แม้เฮาสิบ่มีหยังเลย...
เฮากะยังมี “ทุกอย่าง” อยู่ดี
*************************************************
27. เรื่อง "ใจดีให้ถูกที่ อย่าให้จนกลายเป็นคนโง่"

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ๆ หนักแน่น แฝงพลังเตือนใจ):

วันหนึ่ง... เฮาสิฮู้ว่า
การสิให้หยังกับไผ
มันต้องฮู้จัก “เลือก”

ใจดี... กะต้องให้ถืกที่
ให้ถืกคน

อย่าเป็นคน “ซื่อบื้อ”
ที่ไผเว้ามา... กะเชื่อ
ไผขอหยัง... กะให้
จนกลายเป็น “โง่” โดยบ่ฮู้โต

คนเห็นแก่โต...
เขาบ่เคยเห็น
ความเสียสละของเฮาดอก

แต่หยังนิด ๆ หน่อย ๆ ที่เขาให้
เขากลับมองว่า “ใหญ่โพดใหญ่โพ”

พอเขาได้รับบ่อย ๆ
เขากะเคยตัว
แล้วกะเริ่ม “คาดหวัง”

เฮาให้น้อยลง... เขากะว่า “ใจแคบ”
เฮาหยุดให้... กะกลายเป็น “ใจดำ”

จริง ๆ แล้ว... เฮาควรมี “ลิมิต” ตั้งแต่เริ่ม
ขีดเส้นไว้
รักษาระยะห่าง
เฮ็ดให้โตเฮา... รู้สึก “สบายใจ”

อย่าให้เกิน
จนกลายเป็นว่า “เขาล้ำเส้น”

อย่าอ่อนแอ...
จนดูคือคนขี้ขลาด ขี้กลัว

คบได้... กะคบ
แต่ถ้าคบแล้ว “เสีย” ตลอด

กะควร “แยกย้าย” เด้อ

เพราะถ้าคิดสิซื้อใจ
คนที่ “เห็นแก่ได้”
ด้วยการ “ให้”
...เท่าไหร่กะ “บ่พอ”
*************************************************
28. เรื่อง มิตร หรือ ศัตรู บ่มีหยังแน่นอน

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงเย็น นิ่ง แต่กดลึก เตือนใจแบบแมน ๆ):

“มิตร” หรือ “ศัตรู”
บ่มีหยัง... ที่แน่นอน

บางคน... กอดเฮาไว้
กะเพื่อ... รอจังหวะ “แทงข้างหลัง”

บ่ต้องอินกับมันหลาย
เพราะส่วนใหญ่...

คนที่เฮาเจ็บที่สุด
กะคือ “คนใกล้โต”
คนที่เฮา... เคยไว้ใจ
คนที่เฮา... เคยคิดว่าเป็น “มิตร”

แท้ที่จริง...
เขาบ่แม่นศัตรูหรอก
แต่เขา... เป็นครูอีกแบบ
ที่สอนให้เฮา... รู้จักระวังใจ

เพราะบางเทื่อ
ศัตรู... ยังฮู้โตดีว่าสิทำลายเฮา
แต่มิตร... นี่แหละ
คือคนที่เฮาเปิดประตูใจให้เข้ามา
แล้วเขากะเลือก... แทงเฮาในเงียบ

จำไว้เด้อ...
โลกนี้บ่ได้ให้อะไรฟรี
แม้แต่ “คำว่าเพื่อน”
กะต้องแลกด้วยการดูคนให้ออก
*************************************************
29. เรื่อง จงอย่าโทษสิ่งแวดล้อม ถ้าเฮาเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดี

🎤 เสียงเล่า (อีสานมั่นใจ ปลุกพลังใจแบบสงบ ๆ):

จงอย่าโทษ... สิ่งแวดล้อม

ถ้าเฮาเป็น “เมล็ดพันธุ์” ที่ดี
มีจิตใจที่แข็งแกร่ง
มีเป้าหมาย... ที่ชัดเจน

บ่ยอมอ่อนแอให้กับอุปสรรค
บ่ถอดใจ... ง่าย ๆ
บ่ลดละ... ความพยายาม

เพราะถ้าเมล็ดพันธุ์... มันดีจริง
มันกะสิเติบโต
เบ่งบาน... ได้ทุกที่
ทุกเวลา
ทุกสถานการณ์

ดินดี... กะงาม
ดินแข็ง... กะสู้

ลมแรง... กะฝึกให้รากลึก
ฝนตก... กะฝึกให้ยืดหยัด

ขอแค่เฮา... “ตั้งสติ”
เติบโต
เรียนรู้
และบ่หยุดโต

เมื่อนั้น...
ฟ้าสิเปิด
ใจสิแข็ง
และเฮา... สิเบ่งบานคือดอกไม้กลางพายุเด้อ
*************************************************
30. เรื่อง ภาษิตโบราณ

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงลึก สงบ หนักแน่น แบบผู้ใหญ่เตือนใจ):

ภาษิตโบราณ...
บ่เคยพ้นสมัย

หนทางไกล... ฮู้แรงม้า
วันคืนนาน... จั่งสิฮู้ใจคน

ลมแรง... สิฮู้ว่าหญ้าโตได๋แกร่ง
ไฟฮ้อน... จั่งสิฮู้ว่าทองแท้บ่แท้

หญ้าทุกเส้น... มีราก
คำทุกคำ... มีเหตุ

กินข้าว... ให้เสพรส
ฟังคำเว้า... ให้ฟังฮอดน้ำเสียง

เงินทอง... ดั่งฝุ่น
แต่คุณธรรม... มีค่าหลายกว่าทอง

คนธรรมสูง... มังกรยังนบ
คุณสูง... ผีเทวดายังค้อมหัว

โชคมา... เหล็กกลายเป็นทอง
โชคไป... ทองแท้กะคือเหล็ก

ความมั่งคั่ง... บ่ได้มาจากโชค
แต่มาจาก “พากเพียร”

เดินลำพัง... อย่าอายเงา
นอนเดียวดาย... อย่าอายเตียง

ภูเขาสูง... น้ำยังไหลมีเสียง
คนต่ำต้อย... กะยังมีศักดิ์ศรี

สุราขาว... เฮ็ดหน้าแดง
ทองคำเหลือง... เฮ็ดใจดำ

จน... บ่มีไผต้อนรับ
ยาก... บ่มีญาติกล้าเว้า

แต่คนจน... เห็นคนจน
อาจสิเป็น “ญาติแท้” มากกว่าญาติ

คนรวย... เห็นคนรวย
อาจบ่แม้แต่ “นับเฮาเป็นคน”

แหงนหน้า... อย่าอายฟ้า
ก้มหน้า... อย่าอายดิน

เฮ็ดหยัง... ขอแค่บ่อายใจโตเอง
นั่นล่ะ... คือศักดิ์ศรีแท้ของคน
*************************************************
31. เรื่อง คนโตขึ้น เข้าใจชีวิต

🎤 เสียงเล่า (อีสานนุ่ม ๆ สุขุมแบบผู้ใหญ่ใจดี):

เมื่อเฮา... โตขึ้น
อายุหลายขึ้น
เฮากะค่อย ๆ ฮู้ว่า...

"เรื่องเล็ก"... อย่าเฮ็ดให้เป็น "เรื่องใหญ่"
"ใจเย็น"... ให้หลายกว่า "ใจร้อน"
"ปล่อยวาง"... ดีกว่า "แบกไว้"

"อารมณ์ดี"... สำคัญกว่า "อารมณ์ฮ้อน"
"ความสงบ"... สบายใจกว่า "ความวุ่นวาย"

ชีวิตที่มี "ความสุข"...
มันอยู่ที่ “ทัศนคติ” ที่เฮาเลือกใส่ใจ

สุขแท้ ๆ...
บ่ได้อยู่ที่ของแพง
บ่ได้อยู่ที่เงินหลาย

แต่มันอยู่ที่...
เฮายังมี "สุขภาพดี"
ยังยิ้มได้
ยังหายใจ... โดยบ่ทุกข์

เพราะฉะนั้น...
โตขึ้นแล้ว
ให้โตที่ใจนำเด้อ
*************************************************
32. เรื่อง “คนดีอยู่ที่การวางตัว”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง สุขุม ฟังแล้วสบายใจ):

“ถ้าอัธยาศัยดี”
บ่มีไผ... ที่บ่ฮัก
บ่มีไผ... ที่บ่ย่างใกล้

คนใจดี... คือคนมีเสน่ห์
บ่ต้องเว้าหลาย
แต่มักมีคนอยากอยู่ใกล้เสมอ

“ผู้ใหญ่... ถ้าวางโตดี”
บ่มีเด็กไผ... ที่บ่เคารพ

เพราะเกียรติ... บ่ได้มาจากอายุ
แต่มาจาก... การกระทำที่งาม

“ผู้นำ... ถ้านำดี”
บ่มีผู้ตามคนใด... ที่บ่เต็มใจย่างนำ

เพราะผู้นำที่แท้...
คือคนที่กล้ารับผิด
และนำแบบที่ทุกคน... บ่ฮู้สึกว่าถูกบังคับ

“ลูกน้อง... ถ้าซื่อสัตย์ดี”
บ่มีเจ้านายคนใด... ที่บ่ฮัก

เพราะความซื่อสัตย์
คือของหายาก
และคือสิ่งที่... เจ้านายใด ๆ กะอยากเก็บไว้

จำไว้เด้อ...
บ่ต้องดีเลิศ
แค่ “วางโตให้ถืก”
กะมีแต่คน... อยากอยู่ใกล้เอง
*************************************************
33. เรื่อง "ใจดีไม่ได้แปลว่าโง่"

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงอ่อนโยน ลึก และจริงใจ):

บางเทื่อ...
เฮาเบิ่งคนผิด
บ่ใช่เพราะ “ตาบอด”
แต่เพราะ... “ใจดี” เกินไป

บางเทื่อ...
เฮาช่วยคนผิด
บ่ใช่เพราะ “โง่”
แต่เพราะ... เฮาเห็นแก่ความฮู้สึกเขา

บางเทื่อ...
เฮายอม
บ่ใช่เพราะบ่มีเหตุผล
แต่เพราะ... บ่ต้องการโต้แย้ง
หรือเอาชนะไผ

ใจคน...
มันยากแท้สิหยั่งถึง

แต่ถึงเป็นจั่งได๋
เฮากะยังเลือก
“รักษาความดี” ของใจเฮาไว้

เฮาบ่เสียใจดอก
เพราะเฮายังเชื่อเสมอว่า...

ถ้าใจเฮายังงาม
โลกนี้... กะยังมีมุมงาม

และสักมื้อหนึ่ง...
เฮาสิคงได้พ้อ
ผู้คนที่ใจงามคือกัน
สังคมที่มี “ศีลเสมอ” และเข้าใจกันแท้ ๆ
*************************************************
34. เรื่อง “ถ้าบ่มีความซื่อสัตย์ ความฉลาดกะเฮ็ดร้ายโตเองได้”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ ลึก มีพลังธรรม):

ถ้าโลกนี้...
บ่มี “ความซื่อสัตย์”

แม้ว่าเจ้าสิ “ฉลาด” ปานได๋
ความฉลาดนั้น... กะอาจเฮ็ดร้ายโตเองในที่สุด

ความสุข...
กะอยู่ได้บ่โดน
จางหาย... คือเงาลม

ตำแหน่ง...
กะสิถืกล้อมไว้ด้วย
เสียงสาปแช่ง

การแข่งขัน...
บ่แม่นเพื่อชนะ
แต่มันสิกลายเป็น “พ่ายแพ้”
ในสายตาคน

สุดท้ายแล้ว...
บ่มีหยัง
สิยืนหยัดอยู่ได้แท้ ๆ

นอกจากคำเดียว...
“ซื่อสัตย์”

มันบ่ใช่แค่คุณธรรม
แต่มันคือความอมตะ
ของใจคน
ที่โลก... จักจำได้ตลอดกาล
*************************************************
35. เรื่อง เหลี่ยมคน

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง คม และหนักแน่น):

ที่เหลี่ยม... ยิ่งกว่าเพชร
กะคือ “เหลี่ยมคน”

ที่คด... ยิ่งกว่าห้วยน้ำไหล
กะคือ “ใจคน”

ที่เหนือกว่าเหตุผล...
กะคือ “ข้ออ้าง”

ความบ่จริงใจ...
สอนให้คน... เฮ็ดได้ทุกทาง
เพื่อ “แหกตา” คนอื่น

คำเว้า... ที่เป็นแค่ลมปาก
อย่าไปฟังหลาย
อย่าไปเชื่อ... ให้เกินเหตุ

การกระทำ... ที่มองเห็น
อาจเห็นแค่ “เปลือก”

จงใช้ “วิจารณญาณ”
อย่างถ้วนถี่

เพราะทุกอย่าง...
มันสิมี “ช่องว่าง” ของมัน

ช่องว่างนั้นแหละ...
เฮาสิฮู้ได้
ถ้าเฮาใช้...
สติ
ปัญญา
และ “ดวงตา... ที่เฉียบคม”
*************************************************
36. เรื่อง รู้จักคนง่าย รู้ใจคนยาก

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ลึก หนักแน่น):

“ฮู้จักคน... ง่าย”
แต่ “ฮู้ใจคน... ยาก”

ยามเฮามี...
หลายคน... สิอยากฮู้จักเฮา

แต่ยามเฮาหมด...
เฮาสิได้ฮู้จัก “คน” แท้ ๆ

“ความจน”...
มันเฮ็ดให้คนบางคน...
ยอมกลายเป็น “หมา”

แต่ “เงินตรา”...
มันเฮ็ดให้หมาหลายโต
แอ๊บเป็น “คน”

อย่าดูคนตอนร่ำรวย
อย่าวัดใจตอนเฮามี

ให้เบิ่งตอนลำบาก
ตอนบ่มี
ตอนเจ็บ
ตอนจ่ม
ตอนเงียบ

นั่นล่ะ...
สิฮู้ว่าไผเป็นคน
ไผเป็นแค่ “บทบาท”
*************************************************
37. เรื่อง  “เกลียดความบ่ซื่อสัตย์”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงขึงขัง แต่ไม่ดุดัน สไตล์เตือนสติ):

บางคน...
เว้าปาว ๆ ว่า “เกลียดความบ่ซื่อสัตย์”

แต่โตเอง...
กลับ “ทรยศ” คนอื่น
แล้วกะเว้าเบา ๆ ว่า “บ่เป็นหยัง”

บางคน...
ต่อหน้าเฮา... คือดีโพดดี
แต่ลับหลัง... แทงสารพัด

บางคน...
ชี้หน้าคนอื่นว่า “เลว”
แต่พอตัวเอง “เฮ็ดชั่ว”
กลับหาเหตุผลมาอ้างเต็มไปหมด

จำไว้เด้อ...
อย่าใช้คำว่า “บ่เป็นหยัง”
กับโตเองฝ่ายเดียว

เพราะถ้าเฮาคิดแต่ว่าโตถืก
บ่ฟังใผ
บ่ยอมรับ
บ่รู้โต

วันหนึ่ง...
โตนั่นล่ะ
อาจ “บ่เหลือไผ” อยู่ข้าง ๆ เลย
*************************************************
38. เรื่อง ลูกเอ่ย จำคำพ่อไว้

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงอุ่น ๆ แบบพ่อเตือนลูก):

ลูกเอ๋ย...
จำคำพ่อไว้เด้อ

มีอยู่ 4 คำ...
ให้เจ้าจำใส่ใจ
ให้มั่น

“ล้ม”... ต้องลุก
อย่านอนอยู่กับดิน
คนมันสิสูง... ต้องฮู้จักยืนด้วยขาตัวเอง

“ทุกข์”... ต้องทน
ฟ้าฮ้อน ๆ กะมีฝน
ความทุกข์กะคือบทเรียน
ที่สิพาเฮาผ่านไป

“จน”... ต้องเก็บ
บ่ต้องอายไผ
เฮามีเมื่อได๋... เฮาสิบ่ลืมมื้อนี้

“เจ็บ”... ต้องจำ
จำไว้... บ่ใช่ให้โกรธ
แต่ให้โตเองโตขึ้น

จำให้มั่นเด้อ... ลูกพ่อ
ทางมันไกล
แต่ใจเจ้า... ต้องแน่น

ขอให้ชีวิตเจ้า
พ้อแต่ความสุข
พ้อแต่คนดี
และพ้อแต่มื้อใหม่... ที่งามกว่าเดิม
*************************************************
39. เรื่อง อาวุธเงียบของคนไม่เคยแพ้

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงมั่นใจ นิ่ง และแฝงความอบอุ่น):

อาวุธ... บ่ได้มีแต่ของแข็ง
บางเทื่อ... ของเบา ๆ
มันกะชนะใจคนได้ทั้งโลก

อาวุธ 9 อย่างนี่ล่ะ
ที่คนมี... สิ “บ่เคยแพ้”

ความเคารพ
ชนะใจ “ผู้ใหญ่”

ความจริงใจ
ชนะใจ “มิตร”

ความอ่อนน้อม
ชนะใจ “คนทุกคน”

ความเมตตา
ชนะใจ “สัตว์” และผู้ที่อ่อนแอ

ความซื่อสัตย์
ชนะใจ “คนดี”

ความรัก
ชนะใจ “ศัตรู”

ความเชื่อฟัง
ชนะใจ “ครู” ผู้สอน

ความกตัญญู
ชนะใจ “พ่อแม่”

และสำคัญที่สุด...
ความอดทนแน่วแน่
สิชนะใจ “โตเฮาเอง”

จำไว้เด้อ...
คนที่ถืออาวุธพวกนี้ไว้ในใจ
บ่ต้องยกมือขึ้นสู้ไผ
กะชนะได้... ทุกมื้อ
*************************************************
40. เรื่อง ดูนิสัยคน…ให้ดูตอนทุกอย่างไม่ปกติ

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง หนักแน่น แฝงแง่คิด):

อยากฮู้ “นิสัยคน”
อย่าไปดูตอนหัวเราะ
อย่าไปดูตอนเฮ็ดดีใส่กัน

ให้เบิ่ง... ตอนหิว
เพราะความหิว... มักเปิดนิสัยแท้

ให้เบิ่ง... ตอนรอ
เพราะคนที่ใจบ่เย็น... สิตีบตันตอนนั้น

ให้เบิ่ง... ตอนโกรธ
เพราะอารมณ์... มันสิเปิดโปงใจจริง

ให้เบิ่ง... ตอนไม่เข้าใจกัน
เพราะตอนนั้น... สิฮู้ว่า
เขาอยาก “เข้าใจ”
หรืออยาก “เอาชนะ”

ให้เบิ่ง... ตอนชีวิตเขาแย่
เพราะบางคน... บ่แย่แล้วฮู้โต
แต่แย่แล้ว “แย่ใส่คนอื่น”

และสุดท้าย...
ให้เบิ่ง “ทัศนคติ”

เพราะมัน...
คือรากฐานของใจ
คือสิ่งที่เฮาสิอยู่ใกล้ทุกมื้อ
*************************************************
41. เรื่องวัฏจักรของชีวิต

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ ลึก และปลอบใจ):

#ยามมีเงิน...
อย่าได้ดูถูกไผ

#ยามบ่มีเงิน...
อย่าได้ดูแคลนโตเอง

#ยามมีอำนาจ...
อย่าลำพองใจ
อย่าเฮ็ดโตสูงกว่าเทิง

#ยามบ่มีอำนาจ...
กะบ่ต้องท้อ
เพราะอำนาจ... มันกะคือเงา
อยู่แหน่... หายแหน่

จำไว้นะ...
ฝน... บ่ได้ตกทุกมื้อ
บ่มีเดือนใด... ที่ฝนสิหลั่งตลอดเวลา

ชีวิตคน... กะคือกัน

บ่มีความทุกข์ใด
สิอยู่กับเฮา... ไปตลอด

ขุนเขา... กะบ่เขียวทุกฤดู
หัวใจคน... กะบ่เศร้าทุกมื้อ

อดทนไว้เด้อ...
มื้อนี้อาจหนัก
แต่มื้อหน้ากะอาจ “สว่าง” กว่าที่คิด
*************************************************
42. เรื่อง “กล้าปล่อย กล้าตัด”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงจริงจัง หนักแน่น และปลุกใจ):

จง “กล้า” เด้อ
กล้าที่สิปล่อย
กล้าที่สิตัด
กล้าที่สิเลือกโตเอง

มีอยู่ 4 อย่าง...
ที่เฮาควร “ทิ้ง” ไปให้ไกล

1. สังคม... ที่อยู่ไปกะมีแต่เสียเวลา
บ่ได้พาเฮาโต
มีแต่พาเฮาถอย

2. คนที่บ่ฮักเฮา
ยื้อไว้กะเจ็บ
เขาอยู่ กะคือ “เงา”
บ่เคยฮู้สึกคือกัน

3. คนที่ดูแคลนเฮา
อยู่ใกล้เขา... ใจเฮาสิหด
คำเว้าของเขา
มันสิค่อย ๆ ฆ่าความมั่นใจในโตเอง

4. เพื่อนจอมปลอม
หัวเราะนำตอนเฮายิ้ม
แต่เงียบหายตอนเฮาล้ม
บ่สมควร... ได้โตเฮาอีกต่อไป

จำไว้เด้อ...
บางอย่าง “ทิ้ง” แล้วเฮาเบา
บางคน “ปล่อย” แล้วใจเฮาเดินต่อได้

อย่ากลัวการตัดใจ
เพราะบางครั้ง...
การตัดออก
คือการ “รักโตเอง” ที่แท้จริง
*************************************************
43. เรื่อง มีสติ ยามที่อยู่สูง

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสุขุม นิ่ง ๆ แบบผู้ใหญ่ให้ข้อคิด):

มื่อใด... ที่เฮายิ่งใหญ่
อย่าหลงไหล... ในอำนาจ

มื่อใด... ที่เฮาเก่งกาจ
อย่าประมาท... ในฝีมือ

มื่อใด... ที่เฮาเด่นดัง
อย่าหลงโต... ตามคำลือ

เพราะมื่อใด... ที่ฝีมือเฮาหมด
วันนั้น... หายนะ
อาจย้อนมาหาโตเอง

อย่าให้ “เสียงปรบมือ”
บังเสียงหัวใจ

อย่าให้ “คำชม”
กลบคำเตือนของโตเฮาเอง

ยิ่งสูง... ยิ่งต้อง “ถ่อม”
ยิ่งเก่ง... ยิ่งต้อง “เงียบ”

เพราะอำนาจ
มันอยู่กับเฮาแค่ชั่วคราว

แต่สติ
มันอยู่กับเฮา... ได้ตลอดไป
*************************************************
44. เรื่อง แยกให้ออกระหว่าง “ ไม่มีคนคบ กับ ไม่คบคน “

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง คม หนักแน่นแบบคนฮู้โลก):

แยกให้ออกเด้อ...
ระหว่าง “บ่มีคนคบ”
กับ “เฮาบ่เลือกคบคน”

บางคน...
ยิ่งคบ ยิ่งเจ็บ
ยิ่งคบ ยิ่งเสียเวลา

คำว่า “เพื่อน”
มันบ่ได้อยู่ที่จำนวน
แต่มันอยู่ที่ “คุณภาพ”

#เพื่อนน้อย
แต่ฮู้ใจ
อยู่ยามยาก
เฮ็ดให้ยิ้มได้

ย่อมดีกว่า...

#เพื่อนหลาย
แต่หายตอนเจ็บ
เงียบตอนจน
ซ้ำเติมตอนล้ม

จำไว้เด้อ...
บ่ต้องคบทุกคน
แค่คบคนที่ “บ่ทิ้งกัน”
ก็พอแล้ว
*************************************************
45. เรื่อง “น้ำใจคนเปลี่ยนตามฐานะ”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ลึก ปนเศร้า แต่จริงใจ):

มื่อเฮามั่งมี...
ไปไส... กะมีแต่คนฮัก

มื่อเฮาเสียหลัก...
ไปไส... คนกะหันหน้าหนี

มื่อเฮามีเงิน...
เอ่ยปากขอหยัง... กะได้ทันที

แต่มื่อบ่มี...
สิขอความฮู้สึกดี ๆ
ยังเบิ่งยาก

บางคน... บ่ได้เว้าใส่
แต่สายตา... มันกะเว้านำ
เต็มไปด้วย “การดูถูก”

เฮาบ่มีเงินคือไผ
กะเลยถืกเขาเมิน
นินทา
เหยียด
ย่ำ

นี่ล่ะหนา... “ใจคน”
เดายากแท้

อยากฮู้ใจแท้ของคน
ให้เบิ่งตอนเฮาทุกข์
ให้เบิ่งตอนเฮาบ่มีหยัง

สิเหลือไผ
ที่ยัง “ยืนอยู่” ข้างเฮา

หรือเขา...
เข้ามาแค่ยามเฮาให้ผลประโยชน์
แล้วจากไป

จำไว้เด้อ...
คนที่อยู่ตอนเฮาล้ม
คือคนที่ควรรักษา
ไว้ทุกเวลา

เพราะ...
ถ้าอยากเห็นใจแท้ของคน
ให้เบิ่งมื่อเฮา... บ่มีหยังเลย
*************************************************
46. เรื่อง คนจีน..คนไทย...

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงจริงจัง แฝงความเจ็บแต่ตรง):

คนจีน...
เพื่อนเปิดร้านใหม่
พากันไปอุดหนุน
เปิดบิลให้โตเป็นหมื่น บ่ต่อเลย

คนไทย... (บางคน)
เพื่อนเปิดร้านใหม่
กะถามหาส่วนลดก่อนสั่ง
หรือบ่กะขอกินฟรี

คนจีน...
เฮ็ดโรงงาน
ซื้อเหล็ก ซื้อปูนจากร้านเพื่อน
จ่ายคือราคาปกติ

คนไทย... (บางคน)
ยิ่งสนิท ยิ่งต่อ
ต่อจนเพื่อน... บ่เหลือกำไร
แทบสิจ่ายค่าเช่าตึกบ่พอ

คนจีน...
ไปมาหาสู่เพื่อจับกลุ่มเฮ็ดธุรกิจ
สร้างโอกาส จับมือกันโต

คนไทย... (บางคน)
ไปหาเพื่อน
กะยืมเงิน กินเหล้า
หรือนั่งนินทาคนอื่น

คนจีน...
เห็นเพื่อนสำเร็จ กะดีใจนำ

แต่คนไทยบางคน...
หมั่นไส้
นั่งอิจฉา
ขัดขากันเอง

ยามเพื่อนขายของ
ของแพงกะยอมซื้อจากคนอื่น
เพื่อสิได้ “บ่ต้องอุดหนุนเพื่อน”

โตผมเอง...
ผมเลิกคบคนแบบนี้หมดแล้ว
ต่อให้ฮู้จักกันมาโดน
กะบ่คุ้มค่าที่สิคุยนำอีก

ใจเขา... ใจเฮาเด้อ
เพื่อนกะมีครอบครัว
ต้องกินต้องใช้
คือกันกับโตมึงนั่นแหละ
*************************************************
47. เรื่อง อ่อนน้อม

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง สุขุม สงบ แบบผู้ใหญ่ให้ข้อคิด):

อ่อนน้อม... ถ่อมโตหลายเกิน
กะอาจเสียเชิง

ตะเพิด... เปิดเปิง ใส่ไผทุกมื้อ
กะสิเสียผล

เข้มงวด... หลายโพด
กะสิเสียใจคน

ยอมให้... ทุกเรื่อง
กะอาจสิเสียการ

เฮ็ดจังได๋... สิพอดี?

ให้พอ... แค่พอดี
หยวนได้... ถ้าเรื่องมันผ่านได้
แต่กะอย่าหยวน... จนเขาเอาเปรียบ

เว้าบ่ต้องหลาย
แค่เงี่ยหู... ฟัง
หรี่ตา... มองให้ลึก

รอเวลา
รอผลงาน
แล้วคำเว้า... มันสิชัดเอง

บางคำ... ยิ่งเงียบ
ยิ่งทรงพลัง
*************************************************
48. เรื่อง วางบ่ลง

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนุ่ม ลึก และนิ่ง):

วางบ่ลง...
กะต้อง “แบก” ไว้

ลืมบ่ได้...
กะต้อง “จำ” ไว้

สลัดบ่หลุด...
กะต้อง “คง” ไว้

แต่ใจคน...
มันบ่ได้แข็งแรงตลอดไป

ฮอดวันหนึ่ง...
ที่เฮา “แบกบ่ไหว”
เฮากะต้อง “วาง”

จำไปจนเจ็บ...
มื่อหนึ่ง “จำบ่ไหว”
มันกะต้อง “ลืม”

เฮ็ดใจไว้เด้อ...
หยังที่ “คงไว้” จนใจอ่อน
ถ้ามันบ่ไหวอีกแล้ว

เฮากะต้อง... “ทิ้ง”

บ่ใช่เพราะเฮาใจดำ
แต่เพราะเฮา... เริ่มฮักใจโตเอง
*************************************************
49. เรื่อง ประสบการณ์สำคัญพอๆกับความรู้

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบ นุ่ม ลึก ให้พลังปลงและสติ):

เฮ็ดดีใส่ทุกคนก่อน
ถ้าไผ... บ่ดีกับเฮา
กะค่อย ๆ ถอย
ค่อย ๆ ห่าง

ให้ “สุภาพ” กับทุกคน
แม้บางคน... สิบ่สุภาพกับเฮา

ประสบการณ์... สำคัญพอ ๆ กับความรู้
อย่าหยุดเฮียนรู้
ออกไปเฮียนจากโลกจริง

คนเก่ง... ฉลาด
แต่แล้งน้ำใจ
เห็นแก่โต
บ่เคยเฮ็ดหยังให้สังคม
กะคือคนบ่มีค่า

เพื่อนดี... คนเดียว
ดีกว่าเพื่อนร้อยคน
ที่คอยอิจฉา
คอยเอาเปรียบ

คบกันด้วยผลประโยชน์
พอหมดผลประโยชน์
กะหมดความหมาย

แต่ถ้าคบกันด้วย
“น้ำใจ”
“คุณธรรม”
“ไมตรีจิต”
นั่นล่ะ... คือ “กัลยาณมิตร”

เพื่อนดี... หายาก
ถ้าได้พ้อแล้ว
ขอให้รักษาไว้ให้ดี

ยาดี... มักขม
คำเตือนดี ๆ... กะมักแสลงหู

คำชม... คือของหวาน
ฟังแล้วสบายใจ
แต่บางเทื่อ... พาเฮาหลงทาง

บ้าน... สิเล็กหรือใหญ่ บ่สำคัญ
สำคัญ... ที่คนในบ้าน
รักกัน
เข้าใจกัน

อ่านหนังสือออก... ว่าดีแล้ว
แต่อ่านคนออก... สำคัญกว่า

รถหรู หรือรถเก่า
ขอแค่พาเฮา... ฮอดปลายทางอย่างปลอดภัย

รองเท้ามีสิบคู่
แต่ใส่พร้อมกันบ่ได้

นาฬิกาหรูแค่ได๋
ถ้าคนใส่... บ่ตรงเวลา
กะบ่มีความหมาย

ที่นอนแพงปานใด๋
ถ้านอนบ่หลับ
กะคือแค่ฟูก

ของกิน... ขอแค่พออิ่ม
ขอให้มีสารอาหาร
กะพอแล้ว

จำไว้เด้อ...
ทุกอย่างในโลกนี้
บ่มีหยังจีรัง
บ่มีหยังเที่ยงแท้

ทุกอย่าง...
เปลี่ยนแปลงได้เสมอ
*************************************************
50. เรื่อง ผู้ชายที่อดทนเพื่อครอบครัว

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงนิ่ง ลึก สะท้อนใจแต่มั่นคง):

ผู้ชายคนหนึ่ง...
ที่บนบ่า
ต้องแบก “ครอบครัว” เอาไว้

ปาก... ต้องกัด
คาบโตเอง
ให้รอดไปได้ในแต่ละมื้อ

ในมือ...
ยังต้องจูง “อนาคตของลูก” ไว้แน่น
บ่ให้หลุด

แต่ยังคงสงบนิ่ง
บ่ฟูมฟาย
บ่ร้องให้ไผเห็น

แม้ข้างใน... สิเต็มไปด้วยความทุกข์
เต็มไปด้วยความอ่อนล้า

แต่เขากะยังยืนอยู่
ยืนอย่างมีศักดิ์ศรี

บ่ยอมแพ้
บ่ถอย
บ่ละมือจากความหวังของครอบครัว

ชายแบบนี้...
บ่ต้องเสียงดัง
บ่ต้องโชว์อะไร

แค่ใจเขา...
มันใหญ่พอจะปกป้องคนทั้งบ้านได้

และนั่นล่ะ...
คือ ลูกผู้ชาย... ที่แท้จริง
*************************************************
51. เรื่อง “ความดี...ถ้าอยู่ผิดที่ ก็ไร้ค่า”

🎤 เสียงเล่า (น้ำเสียงสงบนิ่ง แต่สะเทือนใจ):

อยู่บ่ถืกที่...
ต่อให้มีความดีเป็นหมื่นล้าน
กะบ่มีความหมาย

อันนี้... มันคือเรื่องจริงเรื่องหนึ่ง
ที่เจ็บ แต่ต้องยอมรับ

สังคมบางสังคม...
มันบ่ได้สร้างมาเพื่อเฮา
เฮ็ดดีปานได๋
ก็ยังถืกมองข้าม

จริงใจจนบ่เหลือหยัง
แต่ถ้าบ่ใช่ “พวกของเขา”
เฮากะคือ “คนนอกสายตา”

บางเทื่อ... บ่ใช่เพราะเฮาบ่ดี
แต่เพราะ “โตเฮา”
มันบ่แม่นคนของเขาแต่แรก

เฮ็ดดีให้ตาย
บ่มีไผเห็น
เฮ็ดใจดีให้เจ็บ
กะยังโดนด่าว่า “เสือก”

จำไว้เด้อ...
อย่าเสียใจที่คนบ่เห็นค่า
แค่จำว่า... เฮาอาจอยู่ผิดที่

และบางครั้ง...
สิ่งที่ควรเปลี่ยน
บ่แม่น “นิสัยเฮา”
แต่คือ “วงคนที่เฮายืนอยู่ท่ามกลางเขา” นั่นล่ะ

24.  เรื่อง บ่มีไผ เป็นที่พึ่งเฮาได้ เท่ากับโตเฮาเอง

อย่าหวังว่า “ลูก”…
สิเป็นหลักพยุงชีวิตเฮาในยามแก่

เพราะความจริงของโลกมื้อนี้คือ…
บ่มีไผ… เป็นที่พึ่งเฮาได้ เท่ากับโตเฮาเอง

ต่อให้ลูกฮักเฮาหลายปานใด๋
วันหนึ่ง… เขากะต้องมีชีวิตของเขา
มีครอบครัว
มีภาระ
และ… มีปัญหาของเขาเอง

อย่าให้เฮากลายเป็น “อีกหนึ่งภาระ”
ที่เขาต้องหอบไปนำ… ทุกวัน

6 ข้อเตือนใจ คนเป็นพ่อแม่…
   1.   ลูกมีชีวิตของเขา บ่แม่นของเฮา
อยู่ให้เขาฮัก ไม่ใช่ให้เขาแบก
   2.   เลี้ยงลูกเพราะฮัก บ่แม่นเพราะอยากให้ตอบแทน
   3.   โลกสมัยนี้มันบ่คือเก่า
ลูกบางคนยังลำบากเลี้ยงโตเองอยู่เลย
   4.   เก็บเงินเอง ใช้ชีวิตเองให้นานที่สุด
บ่มีหยังสุขใจเท่า… มีเงิน มีบ้าน มีสุขภาพพอใช้
   5.   ถ้าลูกดี… เขาสิฮู้หน้าที่ โดยบ่ต้องร้องขอ
   6.   ความฮักที่แท้… คือการบ่สร้างภาระ ให้คนที่เฮาฮัก

ดูแลลูกในวันที่เฮายังไหว
และอย่าลืม…
ดูแลโตเอง ในวันที่ลูก… ต้องเดินทางของเขา

25.

18.  เรื่อง  อย่าเพิ่งถอดใจ

พยายามไปเด้อ…
อย่าเพิ่งถอดใจ

ผลลัพธ์…
มันสิเป็นจังใด๋
กะให้มันเป็นเรื่องของ “วันหน้า”

มื้อนี้…
ให้เฮาสู้
ให้เฮาพยายาม
ให้เฮาทำในส่วนของเฮาให้ดีที่สุดก่อน

อย่าไปกลัว
ว่าเฮ็ดไปแล้วมันสิบ่คุ้ม
เพราะคนที่สิไปฮอดเป้าหมาย
มันต้องมี “ใจ” ที่บ่ยอมแพ้ก่อน

จำไว้น้อ…

เฮาคุมอนาคตบ่ได้
แต่เฮาคุมใจเฮา… ให้ฮึดสู้ได้เสมอ

19.  เรื่อง  เรียกโชคดีเข้ามาใส่โต

พูดเรื่องบวก
มันกะคือ… เรียกโชคดีเข้ามาใส่โต

เว้าดี ๆ
ใจเฮากะเบิกบาน
โลกกะเบิ่งงามขึ้น… แบบบ่ฮู้โต

คำพูด
มันคือพลัง
มันคือแรงดึงดูด

ถ้าเฮาเว้าดี
ใจเฮากะดี
คนรอบข้างกะสิรู้สึกดีนำ

จำไว้เด้อ…

พูดเรื่องบวก… โชคดีมันกะตามมา
พูดเรื่องดี… ความสุขกะบ่หนีไปไส

เพราะคำที่เฮาเว้า
คือการปลูกพลัง… ใส่ใจเจ้าของในแต่ละมื้อ

20.

13.  เรื่อง  ผ่านมาหลายปีแล้วเด้

ผ่านมาหลายปีแล้วเด้
สิบ… สิบเอ็ด… สิบสอง…

ชีวิตกะยังต้องสู้
ยังต้องเฮ็ด
ยังต้องยิ้ม
ทั้งที่น้ำตา… กะยังบ่แห้งดี

คนหลายคนอาจสิล้ม
แต่กู… ยังยืนอยู่ได้
ถึงบางมื้อ… สิบ่มีไผเข้าใจ

แต่มื้อนี้
กูยังหายใจ
ยังหัวเราะ
ยังใช้ชีวิต… ถึงสิขมปานใด๋

นั่นแหละ…
แปลว่า “กูเบิดบุญแล้วล่ะ”
บุญที่พากูมาอยู่จนฮอดมื้อนี้

“สิรอดแหน่ บ่รอดแหน่”
กะขอให้ใจบ่ถอย…

เพราะแค่ยังอยู่
กะคือ “ผู้ชนะ” แล้วเด้อ


14.  เรื่อง  รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่

“รสชาติ… ของการเป็นผู้ใหญ่”
มันบ่แม่นของหวาน
แต่มันคือ… ความง่วง
ที่ต้องฝืนตื่นแต่เช้า
ยิ้มสู้ ทั้งที่ตาแดง ๆ

หลายมื้อ… อยากเว้านำหมอน
แต่กะต้องลุก
หลายมื้อ… ใจอยากลา
แต่ปากกะต้องเว้าคือบ่มีหยังเกิดขึ้น

การเป็นผู้ใหญ่…
บ่ได้แปลว่ามีอำนาจ
แต่มันแปลว่า…

“แม่นสิเมื่อย สิง่วง สิบ่ไหว”
กะยังต้องไปเฮ็ดงาน
เพราะชีวิตจริง…
มันบ่มีปุ่มกด “งดงาน” เด้อ


15. เรื่อง ข้อคิดในการเลือกใช้คน

ข้อคิดในการเลือกใช้คน
ถ้าเจ้าสิเอา “เสือ” มาเฮ็ดงาน
เจ้าต้องให้พื้นที่
แล้วปล่อยให้มันไปล่าเหยื่อเอาเอง

บ่ต้องไปสั่ง
บ่ต้องไปชี้นิ้ว
เพราะเสือ… มันเกิดมาเป็น “นักล่า”

ถ้าเจ้าสิเอา “ควาย”
ต้องให้มันได้หญ้ากินพอ
ต้องจูง ต้องไถนา
มันอึด… แต่ต้องมีคนคุม

ถ้าเจ้าสิเอา “หมา”
ต้องให้ข้าว
ให้ความฮัก ความสนิท
แล้วใช้มันเฝ้าบ้าน
ใช้มันเห่า… ใช้มันฮักนาย

หมา… มันภักดี
มันประจบ
มันยอมเลียปากนาย

แต่คนที่บ่เข้าใจ…
ดันเอา “เสือ” ไปใช้คือควาย
แล้วเอา “หมา” ไปใช้คือเสือ

จำไว้เด้อ…

“เสือ” บ่เลียปากนาย
บ่ประจบ บ่ไถนา

“ควาย” บ่ล่าเหยื่อ
บ่เฝ้าบ้าน บ่ประจบ

“หมา” บ่ล่าเหยื่อ
บ่ไถนา

⸻

เข้าใจหน้าที่
แล้วใช้ให้ถืก…
สิบ่เปลืองคน
สิบ่เปลืองใจ

16.  เรื่อง  บ่เคยกลัวดอกที่สิบ่มีงาน

บ่เคยกลัวดอก…
ที่สิบ่มีงานเฮ็ด

เฮ็ดหยังได้…
เฮ็ดเบิ่ด
งานอีหยังขอให้สุจริต
เฮ็ดได้หมด!

อย่าสิกลัวงานต่างถิ่น
อย่าสิกลัวความเหนื่อย

ให้กลัวอย่างเดียว…
คือ “กลัวหัวใจเจ้าของ… บ่กล้าสู้”

บ้านเฮา…
คนสู้ชีวิต…
เขาบ่ได้รวยเพราะโชคดี

เขารวยเพราะบ่เลือกงาน
เขาฮู้ว่าความสำเร็จ
มันต้องเริ่มจาก “การลงมือ”

จำไว้น้อ…

งานบ่เคยหาย
แต่ใจที่บ่ฮู้จักพยายาม
นั่นล่ะ… ของจริงที่น่ากลัว

17.